Mentionsy

O „Obcej” Durastanti, języku i wielokulturowości | Tomasz Kwiecień

Chociaż „Obca” Claudii Durastanti w polskim przekładzie (Wydawnictwo Czarne) ukazała się już ponad rok temu, to lektura do której warto wracać i o której warto rozmawiać.

Dlatego zaprosiłam jej tłumacza – Tomasza Kwietnia – żeby porozmawiać nie tylko o tej włoskiej autofikcji, ale także o języku i wielokulturowości.

Opis książki ze strony wydawnictwa:

Urodziła się w rodzinie dwojga głuchych – dekadentów i buntowników. Dzieciństwo spędziła w Nowym Jorku, otoczona wielką włoską rodziną, a gdy przeprowadziła się na prowincję, do Włoch, została jej już tylko samotność dzielona z matką i bratem. Przez kolejne lata podejmowała nieustanne próby zapuszczania korzeni i porozumienia się ze światem – do tej pory język jej rodziny naznaczony był emigracją, niepełnosprawnością rodziców i wyobcowaniem.

Między Bazylikatą a Brooklynem, od Rzymu po Londyn, z dorosłości w dzieciństwo – Claudia Durastanti przerzuca mosty w czasie i przestrzeni, swoją historię ubiera w literacki język, a przez autobiograficzną refleksję stara się zdystansować od przeszłości. Kreśli słodko-gorzką opowieść o niezwykłych, choć często toksycznych więziach łączących jej rodzinę, w której miłość miesza się ze złością, a zdrowy rozsądek z szaleństwem. Pisze o matce kochającej festiwal w San Remo, choć nigdy nie mogła usłyszeć wykonawców. O ojcu, którego ulubionym sposobem komunikacji była złośliwość. O babce, która miała słabość do zaginionych dziewczynek. I o sobie samej – o fantazjach, syndromie oszustki i zagubieniu. Obca to zarazem intymna i uniwersalna, pokoleniowa opowieść o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi i nadawaniu sensów własnemu życiu.

/ rozmowa powstała w ramach audycji Kempa Kultury w radiu Jazzkultura