Mentionsy

„Auschwitz Tours! (with lunch)”. O filmie „Prawdziwy ból”

W najnowszym odcinku podcastu Mint Magazine rozmawiamy o filmie Prawdziwy ból Jesse'ego Eisenberga.

Aktor, reżyser, gwiazda amerykańskiego kina niezależnego, utalentowany scenarzysta i niezły pisarz – wydaje się, że Eisenberg próbował już wszystkiego. Niedawno odebrał Indie Star Award na American Film Festival za swój drugi film, Prawdziwy ból, który zrobił furorę nie tylko w Polsce i już zbiera oscarowy buzz. W podcaście Mint Magazine opowiadamy o tym, skąd wziął się pomysł na tę produkcję (spoiler: najpierw było opowiadanie o wdzięcznym tytule Mongolia), kim była babcia Jesse'ego i dlaczego zatrudnił on Kierana Culkina do roli Benji'ego, choć nie oglądał Sukcesji.

Partnerką podcastu jest Krupa Art Foundation, w której zobaczycie prace ponad 50 osób, a wszystko to na trzech wystawach pod wspólną nazwą Tropy. We wrocławskiej galerii zobaczycie dzieła młodych twórczyń i twórców oraz ikon sztuki polskiej i światowej - między innymi prace Małgorzaty Mirgi-Tas, Wilhelma Sasnala, Tony’ego Cragga i Andy’ego Warhola. To niepowtarzalna okazja, by zobaczyć monumentalny obraz Edwarda Dwurnika, który artysta namalował z pięcioletnią córką Polą. Skoro o dzieciach mowa – część projektu w galerii Krupa  przygotowały właśnie dzieci, a tekst na ten temat przeczytacie na łamach Mint. W każdą sobotę i niedzielę o godzinie 17:00 Krupa Art Foundation zaprasza na oprowadzanie po wystawach.

„Auschwitz Tours! (with lunch)”. Taka reklama natchnęła Eisenberga do przerobienia Mongolii – opowiadania o dwójce przyjaciół, którym wydaje się, że jadą w azjatycką dzicz – na tekst scenariusza filmowego o wycieczce do Polski. Prawdziwy ból to historia o odkrywaniu żydowskich korzeni i o rodzinnej traumie, a przede wszystkim o tym, jak trudno jest naprawić niektóre relacje. Piechura i Zając zgadzają się, że przyjaźń między zupełnie różnymi kuzynami jest najciekawszym wątkiem tego filmu. Piechura zwraca jednak uwagę na kłopotliwe podejście reżysera do tego, czym jest „autentyczne” przeżywanie bólu, a Zając zastanawia się nad postacią Grandma Dory, babci, o której recenzenci piszą niewiele. A parę słów jej się należy, bo to ona przed śmiercią wszystko zaaranżowała tak, by kuzyni razem wyruszyli z Nowego Jorku do Krasnegostawu.