Mentionsy

#09 Strzygonie, upiory i wąpierze

Mówią, że na ludzką krew upiór zajadły, Gdy ofiarę wybierze, z której soki pije. Ofiara umrzeć musi. – lecz zmarła ożyje, I mordercy swojego postępując torem, Znów niewinnych krew chłepcąc, staje się upiorem. Literatura: Baranowski B., W kręgu upiorów i wilkołaków, Łódź 1981 Moszyński K., Kultura Ludowa Słowian, cz. II - Kultura duchowa, Kraków 1934 Pełka L., Polska demonologia Ludowa, Warszawa 1987

Mówią, że na ludzką krew upiór zajadły. Gdy ofiarę wybierze, z której soki pije, ofiara umrzeć musi, lecz smarła ożyje. I mordercy swojego, postępując torem, znów niewinnych krew chłepcąc, staje się upiorem. Taką wizję upiora znajdujemy w wierszu poety Stefana Garczyńskiego, autora tworzącego w epoce romantyzmu, na wskroś przesiągniętego ówczesnymi ideami oraz przesądami, garściami czerpiącego z ludowych relacji oraz legend. Upiory, strzygonie, wąpierze były nieodłącznym elementem słowi...