Mentionsy

„Możemy zestarzeć się w pół roku”. Co wiemy o pokoleniu „ani - ani"? | zaTASKowani odc. 1

- Mamy schizofreniczny stosunek do pracy - mówi psycholog, prof. Bartłomiej Dobroczyński w premierowym odcinku podcastu „zaTASKowani", i chociaż krytyka pracy łączy dziś wszystkie generacje, to właśnie Zetki reagują zaskakująco i przewrotnie: świadomie rezygnując z kariery. Co jeszcze wiemy o tzw. pokoleniu ani - ani? Co robi z nami dziś praca? Jak znaleźć w niej sens? Witajcie w nowym podcaście Zwierciadła „zaTASKowani”, w którym skupiamy się na pracy we wszystkich jej aspektach. Z różnych perspektyw. Bez pocieszenia i prostych rad. W pracy spędzamy większość naszego tzw. przytomnego życia, a dla wielu, jak pokazują badania, jest źródłem cierpień. Pokazujemy ludzi z pasją W premierowym odcinku to wyzwanie – jak to się mówi w korporacyjnym slangu – przyjęli psycholog, dr hab Bartłomiej Dobroczynski profesor nadzwyczajny w Instytucie Psychologii UJ. I Mateusz Górniak pisarz, dramaturg, którego debiutancka powieść „Trash story” była nominowana do Nagrody Nike 2023 bywa określana jako „kołysanka dla epoki telewizji i pępkowe społeczeństwa katastrofy", a sam autor „jako doskonale rozpoznający dynamikę późnokapitalistycznej rzeczywistości”. Jingiel do podcastu stworzył DJ Bulb, mistrz świata DMC (Disco Mix Club) 2022 oraz vice mistrz świata w scratchowaniu w konkursie Dj-skim IDA World. Bo w tym cyklu – przy okazji rozmów o pracy - pokazujemy ludzi z pasją i promujemy sztukę. We wszystkich jej przejawach. Agnieszka Wirtwein-Przerwa zapraszam na premierowy odcinek podcastu „zaTASKowani”. Mogliśmy obserwować rodziców W pierwszym odcinku „zaTASKowanych” rozmawiamy o pokoleniu „ani–ani”, czyli subkulturze młodych osób, które świadomie rezygnują z pracy i nauki. W Polsce jest ich ponad milion, najwięcej w wieku 25-34 lata, z dwukrotną przewagą kobiet. Co nimi kieruje? – Możemy zestarzeć się w pół roku – mówi 28-letni pisarz, Mateusz Górniak. Zetki rzeczywiście starzeją się szybciej od rodziców – potwierdza to tegoroczny raport Instytutu Gallupa. Dobrostan młodych pracowników – mówimy o milenialsach i zetkach – obniżył się w porównaniu z zeszłym rokiem o 5 proc. i jest niższy niż samopoczucie pokolenia baby boomers i wcześniej. I nie chodzi o różnice pokoleniowe. Jeszcze dekadę temu to samo badanie wykazywało odwrotną zależność: młodzi zawsze przewyższali dobrostanem starszych kolegów. Skąd ta zmiana? – Mogliśmy obserwować rodziców, którzy byli ofiarami modeli myślenia lat 90. – mówi pisarz i przedstawiciel obu generacji milenialsów i zet. Czyli wypalonych, sfrustrowanych, którzy dorobili się często najwyżej kredytów. Nie bardzo wiadomo, czego pragnąć Na to nakładają się inne – co najmniej dwa – zjawiska. Rosnące bezrobocie, które często dotyka w firmach młodych: milenialsi już bywają nazywani „straconym pokoleniem” oraz sama praca i poczucie bezsensu, które jej towarzyszy – Żyjemy w czasach wielkiej odpowiedzialności i kompletnego braku sprawstwa – wyjaśnia psycholog, dr hab Bartłomiej Dobroczyński. – Ludzie mówią, że wykonują mnóstwo bezsensownej roboty – dodaje. Do tego dochodzi zawrotne tempo zmian, praktycznie w każdej branży. – Budzimy się i jest nowe rozdanie. Nie bardzo wiadomo, czego pragnąć – tłumaczy psycholog. Pokolenie „ani–ani” ma wymiar globalny, po angielsku jest określane jako NEET, „Not in Education, Employment, or Training”. To już 1/5 osób w wieku 15-24 lata na całym świecie – jak podaje w tym roku Międzynarodowa Organizacji Pracy. Jak wygląda dziś praca z perspektywy przedstawiciela pokolenia „ani–ani”, a jak na tę formę biernego buntu patrzy naukowiec z generacji baby boomerów? Zapraszamy na podcast „zaTASKowani”. Czekamy na wasze listy i historie pod mailem [email protected]

Z jednej strony pragniemy wakacji straszliwie i mówi się o tym, jak to będzie. Nie bardzo wiadomo, co na tych wakacjach mamy robić. Mamy coś w rodzaju pracoholizmu, ale że młodsze pokolenia, Zetki, nie mają takiego stosunku do pracy jak profesor Matczak. Wykonywałem bardzo konkretną pracę artystyczną, za którą nie było mi płacone, więc nie potrafiłem sobie tak tego przestawić w głowie, żeby jednak uznawać to za pracę. Więc czułem się, że nie pracuję, czyli nie powinienem jeść. I żeby zabić...